Iris Barten
Rouw / Rauw
Ongeveer de helft van alle Nederlands heeft minimaal één huisdier. En hoe graag we het ook zouden willen, ze worden meestal niet zo oud als het baasje zelf. Na het overlijden kom je voor een moeilijke keuze te staan.
“In ons geval was het overlijden zo plotseling dat we nog niet hadden nagedacht over wat we daarna met Juno wilde doen.” Iris liet op verzoek van haar man Jeffrey hun kat dan ook achter bij de dierenarts. “Bij de dierenkliniek hoorde ik dat zij naar een crematorium zou gaan en werd daardoor nieuwsgierig naar het proces dat zou plaatsvinden nadat wij de dierenkliniek hadden verlaten. Ik kreeg er spijt van dat ik geen aandenken aan Juno had en wilde die locatie zien om het zo toch een plekje te kunnen geven.”
Bij het dierencrematorium komen (voornamelijk huis-)dieren binnen uit de gehele regio. “Soms zijn dat dieren die in opdracht van het baasje individueel worden gecremeerd, maar vaak gaan ze ook met enkele bakken tegelijk de oven in.” Toch kwam het volgens Iris nooit onpersoonlijk over. “De eigenaar stak voor elk overleden dier een kaarsje aan om ze zo naar het hiernamaals te begeleiden. Er wordt heel respectvol met de dieren omgegaan.”
Rauw werk blijft het wel. “Tijdens de crematie worden lang niet alle delen goed verbrand. De overblijfselen gaan dan door de molen heen.”
De meeste as wordt vanuit het crematorium uitgestrooid. Toch komen steeds meer baasjes de overblijfselen van hun huisdier halen. Deze verwerken ze in een sieraad of urn. Ook worden dieren steeds vaker opgezet. Iris ging na het crematorium dan ook verder op pad. “Uiteindelijk ben ik achter de schermen gegaan bij verschillende bedrijven rondom het overlijden van een huisdier. Ik krijg er Juno niet mee terug, maar heb met deze serie toch een beetje afscheid kunnen nemen.”
Iris Barten deed tien jaar geleden de Fotovakschool en ging aan de slag als fotograaf. Ze ontwikkelde zich als autonoom fotograaf en urbex fotograaf, wat voor urban exploring staat: het vastleggen van verlaten gebouwen waar je meestal niet mag komen. Toch werd ze niet gelukkig van de commerciële opdrachten en werkt tegenwoordig met veel plezier bij Bibliotheek Helmond-Peel. In haar vrije tijd legt ze enkel op legale manieren bijzondere locaties vast in haar eigen rauwe stijl.
